Hoofdstuk 2

Mijn kamer is inderdaad in één woord geweldig, maar toch kan ik het gevoel dat er iets vreemds aan deze hele situatie is niet helemaal verkroppen. Celeste geeft me de rest van de dag vrij, zodat ik kan bijkomen van mijn reis en alvast kan wennen aan mijn nieuwe omgeving. Ze vertelt erbij dat ik moet doen alsof ik thuis ben, maar dat vind ik nogal lastig, waardoor ik de meeste tijd op mijn nieuwe kamer doorbreng.
Dat is zeer zeker geen straf, want mijn nieuwe kamer is gigantisch, prachtig en van alle gemakken voorzien. De wanden bestaan grotendeels uit glas, waardoor ik een uitzicht heb op de prachtige tuin - inclusief zwembad - behorende bij het huis.
Godzijdank zijn er voor alle glazen wanden gordijnen beschikbaar, die ik met een afstandsbediening dicht kan maken, aangezien de kamer voor een kwart bestaat uit een soort open badkamer. Er is een wasbak, een toilet en een open douche gevestigd, die slechts met een doorzichtige glazen wand gescheiden wordt van de rest van de slaapkamer.
In het midden van de kamer - tegen een van de wanden - staat een grote boxspring met de meest zachte satijnen lakens die ik ooit gevoeld heb. Een vreemd detail is de grote spiegel die het plafond bedekt, waardoor ik naar mezelf kan kijken als ik in bed lig. Ik denk niet dat ik dat heel prettig ga vinden, maar hopelijk merk ik daar niet veel van in het donker.
Ik ben redelijk vroeg in de avond even in slaap gevallen, omdat ik behoorlijk veel last had van een jetlag. Helaas schrik ik daardoor rond middernacht weer wakker en kan ik de slaap niet meer vatten. In Nederland is het nu ochtend… en dat misleidt mijn lichaam om opnieuw in slaap te kunnen vallen.
Ik lig al een behoorlijke tijd naar het plafond te staren, waar ik een zwakke weerspiegeling van mezelf zie, wanneer mijn aandacht plots getrokken wordt door een bonkend geluid. Het klinkt vrij hard - steeds harder - en het duurt even, voordat ik besef wat het is.
O mijn god. Dit is toch niet… nee, dat zou écht beschamend zijn! Toch kan ik de gedachte niet loslaten dat het Jesse en Celeste zijn die ik op dit moment tekeer hoor gaan en ik weet niet goed of ik daar van moet walgen, of… jawel, ik walg ervan.
Toch kan ik het niet laten om doodstil te blijven liggen, waardoor ik de geluiden nog beter tot me doordringen. Mocht er nog enige twijfel over hun bezigheden bestaan, dan wordt die weggenomen wanneer ik een harde kreun hoor — overduidelijk afkomstig uit Celeste’s mond.
Shit.
Ik sla mijn hand voor mijn mond en giechel zachtjes, vooral omdat het erg ongemakkelijk voelt om hier getuige van te zijn. Echter voel ik ook iets anders, naast het ongemak… iets waar ik me behoorlijk voor schaam, ware het niet dat ik hier helemaal alleen lig.
Buiten mijn wil om word ik namelijk een beetje opgewonden door het horen deze geluiden.
Verdomme, Romee, doe even normaal. Ik probeer mezelf streng toe te spreken, maar wanneer er herhaaldelijk hard gekreun - bijna gegil - door mijn slaapkamer klinkt, overstemt dat mijn eigen strenge verstand.
Ik duw mezelf in een zittende positie overeind in het bed en merk nu pas op dat ik helemaal vergeten om eerder vanavond - voordat ik in slaap viel - de gordijnen dicht te maken. De afstandsbediening hiervoor ligt even verderop op een kastje, dus ik laat mijn voeten uit het bed zakken om het te kunnen pakken.
Terwijl ik het raam nader, valt mijn mond open uit verbazing en vanwege schaamte.
O. Mijn. God.
In de hoek waarin het huis gebouwd is, kijk ik links van mij recht tegen het slaapkamerraam van Jesse en Celeste aan… en daar is nogal wat te zien. Het naakte lichaam van Celeste staat namelijk tegen het raam geplakt en Jesse bevindt zich achter haar — in haar. Eén van zijn handen is in haar blonde haar verwikkeld en trekt haar hoofd naar achteren, terwijl hij diep en krachtig in haar stoot. Zijn andere hand bevindt zich op een van haar blote borsten, die zowat plat worden gedrukt tegen het raam.
Ik wil er niet naar kijken - echt niet - maar om de een of andere reden lukt het me niet om mijn ogen los te maken van dit hele tafereel. Nog nooit eerder heb ik in real life twee mensen seks met elkaar zien hebben en… ik kan niet ontkennen dat het best wel wat met me doet. Ik krijg het er ongewild behoorlijk warm van.
Toch weet ik de afstandsbediening van de gordijnen in mijn hand te nemen en druk ik op de knop om alles dicht te laten schuiven — vooral omdat ik bang ben om elk moment betrapt te worden op mijn gegluur.
Fuck! Dat klote gordijn werkt blijkbaar niet, waardoor ik paniekerig op alle knopjes begin te drukken. Helaas gebeurt er lange tijd niets, waardoor ik compleet zichtbaar voor mijn eigen raam sta, met uitzicht op het seksende koppel links van me.
Uiteindelijk kom ik erachter dat ik het knopje op de afstandsbediening ingedrukt moet houden, waarna de stoffen gordijnen langzaam - veel te langzaam - dicht beginnen te schuiven. Ondertussen voel ik mijn wangen gloeien en houd ik met moeite mijn blik naar beneden gericht — wat me overigens maar telkens voor een paar seconden lukt.
Ik weet niet wat het precies is wat zijn aandacht trekt, maar plots vinden twee amberkleurige ogen mijn nieuwsgierig glurende ogen. Jesse’s blik haakt zich vast in de mijne en het lukt me opeens niet meer om normaal adem te halen, waardoor er slechts korte, oppervlakkige stootjes adem uit mijn mond komen.
Jesse lijkt zich minder ongemakkelijk te voelen en doet niets om verandering aan te brengen aan de situatie waarin ik hun kan zien. Hij zet zijn harde, stotende bewegingen voort  - met Celeste open en bloot in mijn gezichtsveld - en doet daarnaast ook geen enkele moeite om weg te kijken.
Ongemak, opwinding, schaamte... ik weet niet wat ik op dit moment allemaal voel, want het raast als een tornado door mijn lichaam.
O. Mijn. Fucking. God.
Zijn indringende blik wordt pas onderbroken, wanneer het gordijn tussen mij en het raam schuift en mijn zicht op hun raam weggenomen wordt. Ik blijf echter nog een paar minuten roerloos op dezelfde plek staan, compleet beduusd van wat ik zojuist gezien heb — en nu overigens nog steeds hoor.
Ik weet niet of ik dit beeld ooit nog uit mijn geheugen gewist krijg.
En waarom keek hij in godsnaam zo naar me?

De volgende ochtend voel ik me misselijk door het ongemakkelijke gevoel dat in mijn maag rondzweeft. Ik heb de rest van de nacht wakker gelegen en ik twijfel enorm of ik hier wel moet blijven — of ik hier wel kan blijven, na wat ik gezien heb.
Terug naar huis gaan is absoluut geen optie, maar misschien kan ik op korte termijn een ander gezin vinden, die ook een au pair zoeken. Een normaal gezin, die ik niet naakt, verstrengeld in elkaar en luid kreunend heb gezien en gehoord. Op internet heb ik al een of ander bureau gevonden die bemiddeld tussen au pairs en gezinnen, dus dat moet vast wel goed komen.
Uiteindelijk hak ik de knoop door en neem ik me voor om die ochtend aan Celeste - en zeer zeker niet aan Jesse, want die wil ik niet meer onder ogen komen - mede te delen dat ik hier niet langer wil blijven. Als reden zal ik opgeven dat ik me hier gewoonweg niet op mijn gemak voel — wat overigens niet gelogen is. Ik hoop wel dat Jesse haar niets verteld heeft over het feit dat ik hun vannacht gezien heb, want dat zou behoorlijk beschamend zijn.
Voordat ik de kans krijg om Celeste op te zoeken, wordt er echter al op mijn deur geklopt, waarna Celeste’s hoofd even later in mijn kamer verschijnt. Ze ziet er… vreemd uit, alsof ze zojuist gehuild heeft. Dat ze een rolkoffer achter zich aan sleept - die ze in de deuropening laat staan - maakt het allemaal nog vreemder.
'Romee, ik eh…' Ze haalt snotterend haar neus op. 'Ik vind het echt heel vervelend voor jou, maar ik moet even weg. Jesse en ik hebben ruzie gehad en ik…'
Ik begrijp er helemaal niets van. Ze hebben ruzie gehad? Wannéér dan?
'Ik ga voor de rest van de dag naar een vriendin van me, zodat we allebei even kunnen afkoelen. Ik begrijp dat dit op een erg ongelukkig moment komt, omdat jij pas net hier bent…' Ze kijkt me bedroefd aan en ademt diep in. Ze ziet eruit alsof ze elk moment weer in tranen uit kan barsten. '… het spijt me.'
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, dus er komt slechts een stamelende oké uit mijn mond. Het is absoluut niet oké en eerlijk gezegd vind ik het nogal een vreemd en ongeloofwaardig verhaal, maar de droevige blik van Celeste maakt dat ik er niet op durf te reageren.
'Ik ben morgen weer terug,' geeft Celeste nog aan, terwijl ze het handvat van haar koffer alweer in haar hand neemt. 'De kinderen komen dan morgen met mij mee, dus je hebt vandaag nog een extra vrije dag.'
Ik moet haar eigenlijk nu meteen vertellen dat ik niet hier wil blijven, want dat had ik mij voorgenomen. Ik moet het haar nu vertellen, want ik wil dit absoluut niet met Jesse bespreken. Ik wil hem onder geen enkele voorwaarde meer onder ogen komen, omdat ik zeker weet dat ik dan weer die blik zie… hoe hij vannacht naar me keek, terwijl hij… shit, ik wil hier helemaal niet meer aan denken — nooit meer.
'Als je iets nodig hebt, dan kun je Jesse erom vragen.' Terwijl mijn verstand zowat tegen me schreeuwt dat ik nu iets tegen Celeste moet zeggen, maakt mijn hoofd een knikkende beweging.
Ik weet niet wat me bezielt, wanneer ik zwijgend toekijk hoe Celeste uit mijn deuropening verdwijnt en wegloopt. Ondanks dat ik hier helemaal niet wil blijven… doe ik niets om er verandering in te brengen.
Ik lijk wel gek geworden.