Norah

‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria…’ zingt Gabrielle als een van de obers met een chocolade cupcake naar buiten komt gelopen. Bovenin de grote toef mintgroene botercrème steekt een klein kaarsje en ernaast spettert een flikkerster vrolijke vonkjes in het rond.
‘In de gloooo-ria…’ Katy begint ook mee te zingen en enthousiast in haar handen te klappen. Ze klinkt als een valse kraai, maar ik kan haar lef altijd wel waarderen.
Mijn vriendinnen trekken de aandacht van de andere mensen op het terras naar onze tafel. Sommigen lachen, een aantal beginnen spontaan mee te klappen en anderen negeren het luide gezang dat van onze tafel afkomstig is. Een forse man aan het tafeltje achter ons begint zelfs op opera-wijze mee te zingen, tot grote ergernis van zijn puberende dochter die beschaamd haar hand voor haar gezicht slaat.
Ik begrijp hoe ze zich voelt, want ik voel me net zo ongemakkelijk.
Katy pakt mijn pols vast en beweegt hem in de lucht heen en weer. Ik rol met mijn ogen, zucht en gooi dan mijn andere arm ook maar omhoog tijdens de hieper-de-piep-hoera. Het is niet zo dat ik er niet van houd om in de belangstelling te staan, ik weet gewoon nooit zo goed hoe ik me op dat soort momenten moet gedragen.
‘Ah, you guys, dat hadden jullie echt niet hoeven doen,’ zeg ik als de ober de cupcake voor mijn neus zet. Ik bedoel letterlijk dat ze dit niet hoefden te doen, ik heb zelfs nog nadrukkelijk benoemd dat ik dit jaar niets speciaals voor mijn verjaardag wilde doen, maar Gabrielle is ervan overtuigd dat het niet vieren van je verjaardag ongeluk brengt — geen idee wat de gedachte daarachter is.
‘Het is je laatste jaar als twintiger,’ benadrukt Gabs, alsof ik daar niet al de hele dag pijnlijk bewust van ben. ‘Dat konden we niet zomaar voorbij laten gaan.’
Ik glimlach, want ik kan niet anders dan mijn vriendinnen dankbaar zijn. Ze bedoelen het lief en dat is het ook, maar… ik weet niet. Ik had me deze verjaardag gewoon anders voorgesteld. Ik dacht dat ik dit jaar thuis zou zijn om dit te vieren. Met een baby, of op zijn minst zwanger, en met Mark aan mijn zijde. In plaats daarvan hebben mijn vriendinnen me meegesleurd naar een tapasrestaurant, waar ik waarschijnlijk morgen een voedselvergiftiging van cadeau krijg. Die inktvis smaakte echt niet zoals het hoort.
‘Doe een wens, schat,’ oppert Katy, die de inmiddels uitgedoofde flikkerster uit de botercrème trekt en het staafje op haar met saus en olie besmeurde bord legt.
Ik kijk naar het flakkerende vlammetje en denk na over mijn wens. Waar ik normaal zou kunnen kiezen uit meerdere opties, blijft het nu blanco. Shit. Ik weet niet wat ik moet wensen. Dat is raar, want net nu zijn er zo veel dingen in mijn leven die een upgrade kunnen gebruiken. Mijn auto, mijn woning, mijn relatiestatus.
Sinds Mark me een half jaar geleden heeft gedumpt weet ik gewoon niet meer wat ik moet met mijn leven. Voorheen had ik doelen – dingen die ik wilde bereiken voor mijn dertigste – maar lijkt dat allemaal zo zinloos. Die doelen had ik namelijk samen met Mark en zonder hem zijn ze onmogelijk te bereiken.
Soms vraag ik me wel eens af of ik verdrietiger ben over het feit dat ik mijn doelen niet meer zal behalen of omdat Mark en ik niet meer samen zijn. Ik denk dat het een combinatie is, omdat het nou eenmaal met elkaar verweven was.
Ugh, ik wil vandaag niet aan Mark denken.
‘Hallo?’ zegt Katy, waarbij ze de o lang uitrekt. Ze zwaait haar hand op en neer tussen de cupcake en mijn gezicht.
Ik kijk kort op naar mijn vriendinnen, die me ongeduldig aangapen.
Whatever, ik blaas gewoon dat ding uit en wens heel cliché dat ik gelukkig mag worden of zo. Het is niet echt een wens, meer een nostalgische gedachte die door mijn hoofd flitste omdat ik heel stiekem toch weer aan Mark dacht.
Met hem was ik gelukkig.
Zonder hem ben ik… alleen.
Soms vraag ik me af of dat wel zo erg is, want ik kan nu doen en laten wat ik wil. Ik hoef het eten niet meer klaar te hebben als hij thuiskomt, lig ’s nachts niet meer wakker door zijn gesnurk en mijn was ligt nu altijd in de wasmand, in plaats van ernaast of elders in het huis. O, en dan heb ik het nog niet eens over die irritante, kleine haartjes die door de badkamer verspreid lagen als hij zich had geschoren.
Het vrijgezellenleven is zo slecht nog niet.
Dat is in ieder geval wat ik tegen mezelf en anderen blijf herhalen, maar de waarheid is dat ik hem mis. Ik mis hem zo, zo erg. Ik hoop nog steeds elke dag dat hij zal inzien dat hij een idioot was en huilend voor mijn deur staat, met een grote bos rozen. En een doos bonbons, al zal ik hem zonder ook vast wel binnenlaten.
Shit, dat had ik moeten wensen. Waarom bedenk ik me dit nu pas? Ik overweeg om het kaarsje opnieuw aan te steken en een nieuwe wens te doen, maar ben bang dat het niet zo werkt.
‘O, wacht…’ Katy rommelt wat in haar tas en trekt er een doosje uit, waarmee ze me bijna in mijn gezicht slaat door haar ruwe bewegingen. Ze legt het naast de cupcake neer en rommelt nog wat in haar tas om er even later een verfrommelde envelop uit te halen. ‘Een kleinigheidje,’ zegt ze op samenzweerderige toon, als ze de envelop naar me toe schuift.
Ik kijk met gefronste wenkbrauwen naar haar en dan naar het doosje dat ze voor me neer heeft gezet. Het is ingepakt in knalroze inpakpapier en er zit een zilveren strik omheen met ongelijke lussen. Ik begin met de envelop te openen, die dezelfde zilveren kleur heeft als de strik. Op de kaart die erin zit staat een varken met een feestmuts afgebeeld en de tekst eronder voor het feestvarken. Als ik de kaart open vouw, valt er een briefje van vijftig euro op mijn schoot. Een ander briefje van vijftig ligt in de opengevouwen kaart. Ik pak het gevallen biljet direct van mijn schoot en kijk met het geld nog in mijn hand onthutst naar mijn vriendinnen.
‘Voor je bedrijf,’ legt Gabrielle uit. ‘We wilden eigenlijk iets van bakspullen voor je kopen, maar ik wist niet wat je nodig had en daarom geven we je geld. Maar je moet er wel iets van kopen voor je bedrijf!’
Ik bijt op mijn lip, voel me zwaar ongemakkelijk door dit lieve gebaar. ‘Ik kan dit toch niet aannemen? Honderd euro…’ Ik schud mijn hoofd. ‘Dat is echt te veel te veel.’
‘Jawel, je neemt het wel aan,’ zegt Gabrielle op strenge toon. ‘Het is van ons samen, net als dit etentje. En nogmaals, het is voor je bedrijf. We zijn allebei super trots op hoe goed je het doet en we willen je een hart onder de riem steken.’
Ik bijt op mijn lip, want haar woorden raken me. Ik wist niet dat ze trots op me waren. Eerlijk gezegd dacht ik dat ze het vooral irritant vonden dat ik de laatste weken zo weinig tijd voor ze had vanwege mijn uit de hand gelopen hobby.
‘Je verdient het, Norah,’ zegt Gabs met een knikje.
Katy tikt met de puntjes van haar stilettonagels op het ingepakte doosje. ‘Dit is ook van ons samen. Niet voor je bedrijf, maar voor wanneer je een keer niet hoeft te werken en toe bent aan wat ontspanning.’
Ik besluit om niet verder in discussie te gaan over de twee briefjes van vijftig en klap de kaart weer dicht. Misschien kan ik ze later overtuigen om de rekening van dit etentje te betalen, dan voel ik me wat minder ongemakkelijk. Ik leg de kaart op tafel en pak het doosje, waar ik eerst de strik van af trek en daarna begin met het peuteren aan een van de minstens twintig plakbandjes waarmee het is ingepakt.
‘Scheur gewoon open,’ verzucht Katy ongeduldig.
Ik doe wat ze zegt, want hier is geen beginnen aan. Ik steek mijn vingertop onder een randje in dat niet is afgeplakt en scheur het papier van het doosje af. Het doosje dat eronder zit is donker en ik zie niet meteen wat het is, maar dan valt me het logo van Durex op. Met grote ogen draai ik het doosje om en lees de woorden Orgasm Intense Pure Fantasy.
‘I-is dit…’ stamel ik.
‘Je eigen vibo!’ roept Katy, totaal niet beschaamd door wat ze over het terras blèrt. Letterlijk iedereen kan haar horen.
O mijn God. Het is echt een vibrator. Dat zag ik al meteen, maar ik wilde niet geloven dat ik zoiets daadwerkelijk cadeau krijg van mijn vriendinnen. Ik kijk met grote ogen naar Katy en dan naar Gabs. ‘Ik… Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Mijn wangen gloeien en ik pers mijn lippen op elkaar, terwijl ik nog een blik werp op de verpakking.
Gabrielle probeert haar lach te verbergen door een slok van haar drankje te nemen, maar faalt daarin en spuugt de wijn bijna uit over de tafel.
‘Je zult ons later bedanken,’ zegt Katy. Ze leunt naar me toe en tikt met haar wijsvinger tegen het doosje in mijn hand. ‘Ik heb ‘m ook en ik kan je vertellen dat—’
‘Ieuw, grose, Katy,’ onderbreek ik haar snel. ‘Dat soort dingen wil ik helemaal niet van je weten.’
‘Pff, stel je niet zo aan.’ Ze rolt met haar ogen. ‘Iedereen doet het hoor. Of ga je me nu wijsmaken dat jij in het afgelopen jaar geen enkele keer aan je trekken bent gekomen?’
Ik stoot een lachje uit en kijk dan weg, terwijl ik voel hoe mijn wangen alweer beginnen te gloeien. Dit soort dingen houd ik liever privé. Mijn (solo)seksleven gaat niemand iets aan en daarnaast heb ik niet bepaald iets om over op te scheppen. Het is voornamelijk saai en de frequentie ligt laag. Heel. Erg. Laag. Ik heb er geen tijd voor en eerlijk gezegd ook niet echt behoefte aan. Seks is iets dat ik heb met iemand van wie ik hou, niet zomaar met een random vreemde of met mezelf.
‘Nou, eh… bedankt, meiden.’ Ik steek het doosje met de vibrator erin kort omhoog, lach als een boer met kiespijn en wil dat ding zo snel mogelijk opbergen in mijn tas.
Ik verstijf echter als ik plots een bekende stem achter me hoor. ‘Noor?’
Mark?
Mijn hoofd schiet opzij, alsof hij een magneet is waar ik naartoe word getrokken. O god, hij is het echt. En hij is hier, op mijn verjaardag. Ik vermoed dat mijn vriendinnen dit voor me hebben geregeld en hoe lief ik die andere cadeaus ook vind, dit is toch wel het ultieme geschenk. Ik wist wel dat hij zou bijdraaien.
‘Hoi!’ zeg ik enthousiast, met een lach die waarschijnlijk de komende tijd niet meer van mijn gezicht gaat. Iets wat op vlinders lijkt fladdert door mijn buik en ik moet mezelf beheersen om van blijdschap niet op en neer te hupsen op mijn stoel. ‘Wat leuk om jou hier te zien.’
‘Ja, ik eh… ik vond het gek om zonder iets te zeggen langs te lopen.’ Hij lacht ongemakkelijk en duwt met zijn middelvinger tegen de neusbrug van zijn bril. Een van zijn zenuwtrekjes. Daarna heft hij kort zijn hand naar mijn vriendinnen en schenkt hun een beleefd knikje. ‘Hoi Gabs. Katy.’
Gabrielle begroet hem terug, maar Katy kijkt hem slechts met opgetrokken wenkbrauwen en over elkaar geslagen armen aan.
Ik begrijp er niets van. Hebben zij hem niet uitgenodigd?
Marks marineblauwe ogen gaan naar het doosje met de vibrator dat ik nog steeds in mijn hand houd. O shit. ‘Cadeautje van de meiden,’ verklaar ik snel, voordat hij gekke dingen van me denkt. ‘Voor mijn verjaardag.’
‘Ach, inderdaad, je bent vandaag jarig.’
Pardon?
Hoezo je bent vandaag jarig? In de afgelopen acht jaar was hij altijd degene die me als eerste mocht feliciteren op mijn verjaardag. Degene die me in de ochtend wakker maakte met ontbijt op bed en de persoon met wie ik in de avond ergens ging uiteten. En nu doet hij net alsof hij niet wist dat ik vandaag jarig ben. 
Wat de fuck?
Hij legt zijn hand op mijn schouder en het voelt anders. Koud en afstandelijk. ‘Gefeliciteerd, Noor. Ik moet er weer—’
‘Mark?’ wordt hij onderbroken door een vrouwenstem. ‘Kom je, schat?’
Er verschijnt een vrouw achter hem die ik nog nooit heb gezien. Ze draagt strak wit shirt met een vest eroverheen, dat enkel bij haar boezem bij elkaar wordt gehouden door een knoopje. Tussen de panden van haar vest door prijkt een buik en ik zou graag willen geloven dat ze een bowlingbal onder haar kleding verstopt, maar het is overduidelijk dat deze vrouw zwanger is.
Ze legt haar hand op zijn schouder en hij kijkt om, weg van mij. 'Kom je, schat?' herhaalt ze en dat is maar goed ook, want nu hoor ik pas echt wat ze zegt.
Ze noemt hem schat.